Η αξιολόγηση γίνεται αρχικά με τη λήψη λεπτομερούς ιστορικού του ασθενούς και την κλινική εξέταση.

Αν κριθεί σκόπιμο, ακολουθεί διενέργεια εργαστηριακών και νευροαπεικονιστικών εξετάσεων και ψυχομετρικών δοκιμασιών.

 

Μετά την αποσαφήνιση της διάγνωσης καταστρώνεται ένα θεραπευτικό πλάνο σε συνεργασία με τον ασθενή που δύναται να περιλαμβάνει φαρμακευτική αγωγή η ψυχοθεραπευτικές συνεδρίες η συνδυασμό των δύο.

 

Σε ορισμένες περιπτώσεις ένα ψυχικό σύμπτωμα οφείλεται σε νόσημα άλλου συστήματος (π.χ. ενδοκρινικό, νευρολογικό, καρδιολογικό, ανοσολογικό) και τότε γίνεται παραπομπή η συνεργασία με συνάδελφο αντίστοιχης ειδικότητας. Αυτός είναι και ο λόγος που η αρχική αξιολόγηση είναι καλό να γίνεται από ιατρό και όχι ψυχολόγο για την όσο το δυνατόν ταχύτερη και αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση των προβλημάτων του πάσχοντος.